استرس شغلی، تحصیلات و توانایی کار در کارکنان پالایشگاه

مقدمه: استرس شغلی یکی از معضلات اساسی صنایع می باشد که می تواند زمینه ساز مشکلات متعددی مانند بیماری های قلبی عروقی، بیماری های اسکلتی- عضلانی و بازنشستگی زودرس کارکنان باشد. از طرفی خروج زودرس کارگران از محیط کار نیز بر مشکلات صنایع امروز افزوده است؛ در این خصوص ارتقاء توانایی کار یکی از موثرترین روش هایی است که از ناتوانی ناشی از کار و بازنشستگی زود رس جلوگیری می کند. هدف از انجام مطالعه حاضر تعیین ارتباط بین نمره استرس شغلی با شاخص توانایی کار و تحصیلات در کارکنان پالایشگاه اصفهان بود. روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی به صورت مقطعی در میان 171 نفر از کارکنان شاغل در پالایشگاه که در گروه های شغلی مختلف مشغول به کار بودند، انجام گرفت. بر اساس روش نمونه گیری انتساب متناسب به ترتیب 33 نفر پرسنل اداری، 69 پرسنل عملیاتی و 69 نفر پرسنل تعمیرکار برای شرکت در مطالعه دعوت به عمل آمد. اطلاعات مورد نیاز از طریق 2 پرسشنامه استاندارد استرس شغلی و شاخص توانایی کار به صورت خود گزارش دهی جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار spss ویرایش 20 و آزمون های آماری و تی تست anova ضریب همبستگی پیرسون، تجزیه و تحلیل شد. یافته ها : یافته ها نشان داد 86% شرکت کنندگان دارای استرس شدید و 14% ما بقی دارای استرس متوسط بودند. میانگین نمره استرس 7/158 با انحراف معیار 3/17 بود که در قسمت استرس شدید قرار گرفت. نمره کل شاخص توانایی کار با میانگین و انحراف معیار به ترتیب 18/37 و 86/3 در حیطه خوب قرار گرفت. ضریب همبستگی پیرسون نیز نشان داد که شاخص توانایی کار با نمره استرس، رابطه معکوس معنا دار دارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج آموزش به کارگران در خصوص مهارت های ارتباطی و همچنین ایمن سازی محیط به منظور ارتقا توانایی کار کارکنان توصیه می شود.